Ingewikkeld

Ingewikkeld was het wel het maken van dit blog. Dit terwijl ik geen onbekende ben op het gebied van het ontwerpen van blog's, homepages en het schrijven ervan. We hebben namelijk al een heuse homepage (die opnieuw online gezet moet wegens overstappen van provider) en al jaren houd ik een puntje bij over het wel en wee van ons gezin. Toch viel mij het maken van dit blog reuze tegen. Het invullen ervan was zo gebeurd, ook het instellen van de lettertyppen, kleuren of het kiezen van het eerste sjabloon was zo gebeurd. Totdat ik aankwam bij het instellen van de actergrond.

Ik ben nogal een pietlut als het daarop aankomt, een standaard design is niks voor mij, laat staan zo'n saaie achtergrond of blog logo. Één van mijn hobby's is het maken van digitale scrap's, de fotoboeken van mijn kinderen zijn daar helemaal van gemaakt, de keus was voor mij daarom heel erg makkelijk! Mijn achtergrond van dit blog moest daarom bestaan uit een zelf gemaakte scrap en moest direct duidelijk maken dat digitaal scrappen en zelf kleding maken één van mijn grootste hobby's zijn. De scrap was zo gemaakt, het up-loaden ervan is zit zo in mijn systeem dat dat in een paar handelingen zo gepiept was. tja, toen liep ik vast in een "ingewikkeld" proces. De achtergrond kwam gecentreerd, links met aan de rechterkant een witte ruimte of het kwam rechts terecht met links weer een witte ruimte, het hele beeldscherm beslaan ho maar! Totdat ik er achter kwam dat ik domweg bij photobucket de scrap "beeldscherm vullend" moest aanklikken.

Ingewikkeld lijkt wel de leidraad van mijn leven / ons leven. Nooit is het saai of burgerlijk, altijd is er wel wat te beleven en nooit gaat er wat goed bij ons in het gezin. Oor ontstekingen die niet zomaar overgaan, lekkage's in een pas nieuw aangelegde badkamer, dossier die kwijt raken of incompleet zijn, of zoals ik nu... een gebroken enkel die niet standaard binnen de "norm" van twee tot zes weken geneest en een kaakontsteking dankzij vele gaatjes die mijn oude tandarts over het hoofd gezien heeft(!) wat overslaat in een kaak- en voorhoofdholte ontsteking en dat dankzij vier antibiotica kuren nog niet over is waardoor er nu röntgenfoto's gemaakt moet worden.

Zo gaat dat ook met mijn weer opgepakte hobby, zelf kleding maken. Mijn oude machine was stuk gegaan nadat die erg mooi stond te pronken in de kast na de geboorte van onze oudste. De uren in een dag waren te weinig met haar waardoor ik niet meer toe kwam aan naaien achter de naaimachine. Daarbij heb ik wel naailes gehad en heel wat uren achter mijn machine gezeten alleen dit was alweer jaren terug. Dus of ik het weer zo zou oppakken was de vraag en er moest natuurlijk een nieuwe aangeschaft worden. Toen de tweeling geboren werd schoof ik daarom de aanschaf maar weer voor mij uit, twee in dezelfde leeftijd die tegelijk het huis onveilig maakte deed mij niet meer denken aan kleding maken of ontspanning.

Drie jaar na hun geboorte gaan ze dan naar de peuterspeelzaal en begon het weer te kriebelen, op mijn verjaardag was mijn cadeau dan ook zo bedacht! De machine kwam in huis, stond mooi te pronken in ons nieuwe huis op onze mooie eetkamertafel alleen de moed ontbrak want stel dat ik het verleerd ben? Of dat mijn eerste project mislukt? Wat dan? Stop ik er dan mee? Of zet ik net als met alles door?!

Ik zeg altijd tegen de kinderen "ik kan het niet" komt niet in mijn woordenboek voor, als je iets echt graag wilt dan lukt het! Dan kan je het en wordt je er steeds beter in wanneer het niet meteen gaat zoals jij wilt, lukt het dan nog niet dan kan je altijd nog stoppen en zeggen "dit is niks voor mij". Om het goede voorbeeld te geven, aan mijn gezegde "ik kan het niet, komt niet in mijn woordenboek voor" heb ik de eerste patronen besteld, de stoffen, garen en bijbehorende spul werden aangeschaft en mijn mooie nieuwe machine werd uitgepakt en op tafel gezet. De eerste patronen werden getekend, maten genomen en op stof gelegd, nadat dat geknipt was kon mijn machine, mijn passie en porsie geduld hun werk doen.

Natuurlijk niet zonder slag of stoten, anders zou ik onze naam "halibende" geen eer aan doen, eerst moest ik de "vak termen" weer ontdekken zoals de stofvouw, naden aanknippen en bekijken hoe ik in hemelsnaam die stoffen voor mijn neus in elkaar moest gaan krijgen zodat het echt de overslag jurk zou gaan worden die ik perse wilde maken! Na de eerste processen was ik aardig op weg, bedenk daarbij even weg dat ik inderdaad het voorpand en achterpand verkeerd aan elkaar genaaid had waardoor de achterkant van de overslagjurk de binnenkant van de stof was i.p.v. de mooie buitenkant, de naald brak en ik deze in mijn uppie moest vervangen, terwijl het meer dan 8 jaar geleden was dat ik zelf achter de naaimachine gezeten had en dat mijn 8 jarige dochter besloten had het officiële model niet wilde met knopen op haar buik en rug en ik dus het hele patroon moest gaan aanpassen...

Mijn eerste "project" is een feit! De overslagjurk is af en ik ben mega trots op mezelf, hij is niet zo mooi geworden als ik zelf gewild had (of mijn moeder had gewild) en dat is nu ook totaal niet belangrijk! Belangrijker vind ik dat mijn 8 jarige dochter straalde toen ik hem af had en zij hem trots geshowd heeft aan papa, opa & en oma en haar klas! Direct kwam van haar de vraag er achter aan "mama, wat wordt het volgende wat je maken gaat?" En daar draait het om, de trotse gezichten van mijn drie kanjers en mijn gevoel van voldaanheid dat ik het toch weer gedaan heb en bewezen heb, dat hoe bang je ook bent dat het mislukt en hoe hard je ook roept "ik kan dat niet!" Je het toch voor elkaar krijgt met doorzettingsvermogen en je passie!

Al vind ik het oppakken van kleding maken en het werken met de naaimachine, patronen uittekenen en het berekenen van de stof voor nu toch weer erg ingewikkeld